De ongeschreven sociale regels heb ik met veel meer vallen en opstaan moeten leren in plaats van de vanzelfsprekende ontwikkeling. Ik had deze namelijk minder snel door.
Wat voor velen voordehand lag was voor mij onlogisch. Bijvoorbeeld: Een klasgenoot die je nauwelijks kent heeft verdriet. Geef deze geen knuffel: dat is blijkbaar de rol van diens vrienden.

 

Nieuwe sociale situaties of locaties moet ik vaak actief inschatten. Hierdoor let ik onbewust net wat meer op het lezen van lichaamstaal, stemverheffing, de emotie in het gezicht en woordkeuzes wanneer ik met iemand spreek, zodat ik zeker weet dat ik deze persoon goed begrijp en zodat ik weet hoe ik moet camoufleren* in deze nieuwe omgeving. Zo let ik op de houdingen van anderen zodat ik deze kan kopiëren. Nogmaals: Dit gaat vaak onbewust.

Doordat ik zo moet observeren ben ik terughoudend bij eerste gesprekken, maar kan ik mij wel degelijk goed inleven in de ander.

Het inschatten van wanneer ik een gesprek kan onderbreken om iets te vragen of te zeggen gaat bij mij soms niet intuïtief. Ik moet dan actief de juiste timing zoeken. Met name wanneer ik mensen niet of nauwelijks ken, wanneer ik gestresst ben of wanneer mijn sociale batterij leeg is. Dan kost het me aanzienlijk meer energie.
Mijn collega's goed leren kennen is voor mij daarom belangrijk. (Door samen te lunchen en kletsen over meer dan het werk bijvoorbeeld.) Dan kan ik afkijken hoe anderen het doen en kost het mij minder energie hen in te schatten. Hierdoor kan ik hen beter aanvoelen en weet beter wanneer ik hen aan kan spreken, een grapje kan maken (wat ik graag doe) of moet helpen.
Bovendien vind ik het gezellig mijn collega’s goed te kennen. Ik ga daardoor met plezier naar mijn werk.

Als ik een sociale situatie verkeerd heb ingeschat of op een verkeerd moment onderbreek weet ik overigens dat het geen ramp is. Ik benoem het vaak of reageer luchtig: "Sorry,ik ben niet altijd zo goed in het onderbreken van gesprekken maar mag ik iets vragen?"
Of ik maak er een grap van. Collega: "Sofie, wil je iets vragen?" Ik: "Nee, hoezo?"
Sarcasme of droge humor heet het ook wel. Dat zorgt bij mij voor relativeren en het kan bijdragen aan een open huiskamersfeer.
Op hetzelfde moment wil ik ermee zeggen dat ik het niet lomp bedoel maar er soms niet zo handig in ben. En tactvol overkomen vind ik belangrijk. Een ander met respect behandelen staat namelijk hoog in het vaandel bij mij.
Nog even over hunor: De droge humor komt voort uit dingen letterlijk nemen. Als kind zei ik hierdoor vaak per ongeluk iets grappigs. Ik had niet door dat dat letterlijk nemen voor anderen niet vanzelfsprekend was. (Het nadeel was dat ik uitlachen en toelachen ook lastig uit elkaar kon houden. Bizar hoe complex menselijke communicatie is!)

Omdat ik graag zoveel rekening houd met anderen, kan ik er slecht tegen als anderen dit niet doen. Hierdoor kan ik erg slecht tegen bullenbakken. Deze mensen zijn onvoorspelbaar en begrijp ik niet. Ik ga ze liever uit de weg.

Maar een people-pleaser ben ik niet. Als ik ergens niet achter sta, vind ik het lastig de gevraagde actie uit te voeren. Oók als dat betekent dat ik iemand teleurstel.

Doordat ik mij zo inspan om de ander in te schatten en weet dat men op vele verschillende manieren kan denken, ben ik op sommige gebieden wat meer open-minded. Dit zorgt voor extra levendigheid en diepgang in mijn tekeningen, frisse ideeën en net wat andere alledaagse gesprekken. Ik ga vaak uit van het goede in de mens.

Dat is een tikkeltje ironisch omdat ik ontzettend slecht ben in het lezen van iemands diepere intensies. Vraagt een collega wat ik vond van die potentiele collega die de hele dag meeliep en of ze een aanwinst voor het team kan zijn, dan zeg ik altijd 'Ja, goede aanwinst': ik zie enkel de potentie en zelfs na kritisch nadenken zie ik vaak niet de rode vlaggen. Conclusie: Een mening ontwikkelen over mensen duurt bij mij langer.

Structuur is erg belangrijk voor mij.
Dat wil niét zeggen dat ik een heel strakke planning moet volgen of graag veel repetitief werk doe.

Ik wil een totaaloverzicht hebben. En dat doe ik met een globale weekplanning. Deze zet ik in mijn papieren agenda met een tijdsinschatting erbij.
Dan hoef ik enkel een globaal schema te volgen en niet alles drie keer te overdenken of telkens opnieuw tijdberekeningen te maken.
Een tip is om je dag niet té vol te plannen. Dan haal je het niet en moet je schuiven met je planning. Dat geeft geen win-gevoel en werkt averechts.